یکی از تصورات غلطی که همیشه وجود داشته برای خیلیا این بوده که اگر توی کاری بهترین نیستیم پس نباید انجامش بدیم و همین باعث میشه که هیچ وقت اون کار رو شروع نکنیم و با تصور اینکه توی اون کار خوب نیستیم حتی به نتیحه گیری هم نرسیم چون واقعا هیچ وقت انجامش ندادیم.
دلیل انجام ندادن کار ها هم میتونه چیز های متفاوتی باشه مثل ترس از شکست ، ترس از سرزنش ، اینکه مردم در مورد ما چی فکر میکنند و چیز های دیگه.
و خب همیشه عذاب امتحان نکردن بیشتر از عذاب شکست بوده پس بهتره که شروع کنیم به انجام دادنش نهایتا توی بد ترین حالت به شکست میرسیم و اتفاق خیلی خاصی نمیفته تاره تجربه هم بدست میاریم که مسلما ارزشمنده.
مسئله ی دیگه اینکه توی دنیا یک نفر که کامل همه چیز رو بلد باشه یا همه چیز رو باجزئیات دقیق بدونه وجود نداره ، منظورم از وجود نداره این هست که کسایی هم که توی یک کار مهارت زیادی دارند  بعضی اوقات یکسری چیز های رو فراموش میکنن. پس ترس از سرزنش دیگران یا اینکه بقیه چطوری در مورد ما فکر میکنند خیلی معنایی نداره.
راه حلش هم خیلی سادست کافیه سعی کنیم انجامش بدیم ، با حوصله پیش بریم ، یادبگیریم و مهمتر از همه تجربه کنیم و از مسیر لذت ببریم.
همه ی ما در نهایت تبدیل میشیم به چیزی که داریم در مسیرش حرکت میکنیم . فرض کنید یک کاری رو بلد نیستید اما از امروز شروع می‌کنید به انجام دادنش و قراره که یکسال انجامش بدید. اگر توی اون کار بدترین هم باشید بعد از گذشت یکسال مطمئنن پیشرفت کردید و با روز اولتون فرق کردید.پس میشه گفت که استعداد نقش اصلی رو بازی نمیکنه و تلاش ماست که مشخص میکنه چه اتفاقی بیفته.
البته اینم بگم که همه چیز به تلاش بستگی نداره و عوامل دیگه هم هستن که تاثیر میزارن، مشکل اصلی خیلی از کتاب ها مثل ، “قورباغه را قورت بده” یا مثلا “تخت خوابت رو مرتب کن” هم همینه . توی این جور کتاب ها میگن که مثلا اگر هرروز ساعت ۶ از خواب بیدار شی و همیشه تا دیر وقت بیدار باشی و تلاش کنی پس حتما موفق میشی اما “حتما” در کار نیست .
زندگی ما خواسته یا ناخواسته تحت تاثیر زندگی دیگران هم قرار میگیره و اینکه اتفاقات توی چه زمانی و به چه شکلی برامون پیش میان هم مهمه.
ی جمله ای رو هم چند وقت پیش یادم نیست کجا خوندم و نمیدونم از کیه ولی به نظرم این جمله نقش تلاش رو به خوبی نشون میده “شانس زمانی معنی پیدا میکنه که شما براش آماده باشید”