یکی از عوارض بیماری کرونا تاثیر اون روی حس بویایی بود به شکلی که خیلی از آدم ها بعد از اینکه بهبود پیدا می‌کردند حس بویایی رو از دست می‌دادند.

قبل از شروع کرونا پروژه ای با اسم Bionic Nose وجود داشت که تلاش می‌کرد با استفاده از یکسری سنسور بتونه حس بویایی رو شبیه سازی کنه و با گسترش کرونا این پروژه اهمیت بیشتری پیدا کرد.

به شکل خیلی ساده اگر بخوایم توضیح بدیم توی قسمت بالایی بینی یکسری سلول دریافت کننده یا تشخیص دهنده بویایی وجود دارند که می‌توانند بخار های شیمیایی داخل هوا رو تشخیص بدن و ما با استفاده از همین سلول ها می‌تونیم حس بویایی رو داشته باشیم.

برای ساخت بینی بایونیک ما نیاز داریم که بتونیم همین مکانیزم بویایی رو شبیه سازی کنیم که این کار خیلی کار راحتی نیست. در مورد حس های دیگه ی بدن شبیه سازی کار راحت تری هست به این خاطر که می‌دونیم حسگر های بدن ما چطور اطلاعات رو کد می‌کنند به عنوان مثال در مورد حس لامسه می‌دونیم که تغییر شکل رو پوست ما باعث حس کردن میشه و یا در مورد بینایی می‌دونیم که با امواج نوری الکترومغناطیس سر و کار داریم. اما در مورد حس بویایی مشکل اصلی ما این هست که نمی‌دونیم چه ویژگی های فیزیکی در بوهای شیمیایی برای کد کردن بو های مختلف استفاده می‌شه.

روشی که برای ساخت بینی بایونیک استفاده شده این هست که سلول های آسیب دیده بویایی رو دور میزنن و سعی می‌کنن با استفاده از آرایه ای از الکترود ها مغز رو به شکل مستقیم تحریک کنند.
روش کار به این شکل هست که یک سنسور خارجی بو یکسری سیگنال مربوط به بو رو به یک میکروپروسسور ارسال می‌کنه و اون میکرو پروسسور برای بو های مختلف یک اثر انگشت یکتا ایجاد می‌کنه. این چیپ با استفاده از امواج رادیویی اطلاعات رو به یکسری دریافت کننده داخل جمجمه ارسال می‌کنه تا نواحی خاصی از مغز رو تحریک کنن تا حس بویایی رو بوجود بیاره.
میکروپروسسور و سنسور بو هر دو به یک عینک متصل هستند در صورتی که این امکان وجود داره اون رو به هر شی خارجی مثل لباس یا مچ دست هم وصل کنند.

استفاده از این وسیله به شکل همه گیر هنوز ممکن نشده و نیاز داره که زمان بیشتری صرف بشه تا همه بتونن ازش استفاده کنن.

منبع